Dag 4: Kinderdag en Nagybereg

Kinderdag en Nagybereg

Vandaag was er een kinderdag georganiseerd voor alle zigeunerkinderen van het dorp. Toen we aankwamen bij de ‘nursery’, was het er al vol van de kinderen, maar stond er nog niets klaar. Aan ons dus de taak om hiermee te helpen. Banken moesten uit het kerkje gehaald worden, zodat de kinderen hierop buiten konden zitten. Ook de voetbaldoeltjes moesten nog worden gemaakt: gaten werden in de grond gegraven waarin palen werden gezet. Deze werden vervolgens versierd met vlaggetjes. Nadat alle voorbereidingen getroffen waren, konden de kinderen op de banken plaats nemen en kon Ton hen een mooie preek vertellen over de liefde van Jezus. Velen van de kinderen waren tijdens deze preek wat aan het ouwehoeren, maar toch hadden we de indruk dat een aantal van hen wel wat heeft kunnen leren van het verhaal.
Na deze preek werden liedjes gezongen onder leiding van Maduska en Julia, waaraan de kinderen enthousiast meededen. Vervolgens werden de kinderen alweer blij gemaakt: dit keer met het uidelen van schooltasjes, schriften met pennen of sportschoenen (ieder kreeg één van deze dingen).
Terwijl wij ons gezellig tussen de kinderen begaven, hielden de zigeunervrouwen zich bezig met het maken van de bekende traditionele Goulash soep. Aardappelen werden geschild, groenten werden bereid en het varken werd schoon gemaakt. Daarna werd dit in een enorme pan/ton gestopt en al pruttelend stond dit een tijdje op het vuur.
De jongens konden hun energie kwijt in een leuk potje voetbal en de meisjes konden meedoen aan een spel van mama Maduska of ze vonden een plaatsje op de ‘scoubidoubank’. De grote rage van een paar jaar geleden vond hier een nieuw leven. Zakken met plastic touwtjes werden opengerukt en de kinderen kwamen bij ons om het knopen te leren. Iedereen wilde een armbandje, maar daar moest wel wat voor worden gedaan! Ondanks de taalbarrière kregen wij het voor elkaar om de kinderen het knopen aan te leren. Soms ging dit snel, soms kostte dit veel moeite, maar uiteindelijk liep er een aantal kinderen met een armbandje rond.
Nadat we heel wat kinderen de techniek van het knopen geleerd hadden, konden we aanschuiven voor de lunch. De Goulashsoep was toch iets anders dan die van Knorr. In deze soep vonden we onder andere gewrichten, ribben en stukken kaak (inclusief tanden). Niet iedereen vond dit even smakelijk, maar Breun maakte van de gelegenheid gebruik om ons een interessante, doch zeer lachwekkende anatomieles te geven (het varken scheen volgens hem cariës te hebben).
Na de lunch zijn velen van ons mee geweest met een rondleiding van Piet (zwarte Piiieeet!!, leraar Engels). Hij kon ons het deel van het dorp laten zien waar de zigeuners woonden en hierbij een geschiedenis vertellen. Tijdens deze rondleiding kwamen we wat bekende zigeunerkindjes tegen met hun rugzakjes, scoubidoutouwtjes e.d. Leuk om te zien hoe blij ze met deze spullen waren!
Na deze rondleiding kwamen we terug bij de ‘nursery’. De kinderen die hier nog waren, kwamen met hun scoubidoutouwtjes in hun handen naar ons toe gerend, in een poging ons weer zo ver te krijgen met hen te spelen. Dit maakte het voor ons lastig om onze reis naar Nagybereg te beginnen.

Met een stel halve gekken zijn we al hobbelend richting Nagybereg gereden. Daar eenmaal aangekomen viel ons gelijk de ver gevorderde bouw van het multifunctionele centrum op. Het was geweldig om te zien dat de groep uit Goes samen met de Oekraïners en zigeuners alle muren van het gebouw al opgebouwd hadden. We konden ons nu een goed beeld vormen van dit ruime centrum. We konden ook binnenkijken en zagen zo de kamers die zouden dienen als klaslokaal/kerk, keuken en kantoor. Na dit alles gezien te hebben, zijn we verder gelopen richting het dorpje. We liepen hier over het speelveldje waar we gelijk konden zien dat ook hier de groep uit Goes goed werk had geleverd: ze hadden de speeltoestellen wit en blauw geverfd. Op het speelveldje kwam er gelijk een stoet kinderen naar ons toe. Al stoeiend en voetballend zijn we verder gelopen om het dorpje te bekijken. Het was hier erg indrukwekkend: kleine huisjes, soms van leem, vaak met gaten in de muren en daken en vele mensen (vooral kinderen) die op straat rondzwierven. Ook mochten we bij één gezin in het huis kijken. In dit huis woont een (zwangere) vrouw (maximaal 30 jaar) met haar 9 kinderen. Het huis bestaat uit twee kamers: één bestond uit drie bedden, een koelkast/diepvies combinatie, een uit elkaar gevallen klerenkast en een tv (die het overigens wel doet). In het andere kamertje stond alleen een klein fornuisje. Eigenlijk is het onvoorstelbaar dat hier mensen leven.
Na dit gezien te hebben wilden we weer op weg naar Mézovary. Dit was een wat grotere klus dan gedacht, want de kinderen (die we ‘Papagaaitje leef je nog’ geleerd hadden) hingen letterlijk aan ons en lieten ons niet gaan. Na een aantal pogingen gedaan te hebben, begon één van de meisjes te huilen omdat ze haar moeder mistte. Julia (onze held!) heeft toen de kleinere kindjes weer naar het dorpje gebracht en zo konden we onze weg vervolgen. Al zingend (en alweer hobbelend) zijn we teruggereden naar ons gastgezin. Daar hebben we nog wat gevolleybald en kregen we weer een uitgebreide maaltijd van koolblaadjes gevuld met een reisgerecht en een heerlijk toetje (soort cake met banaan). Na het eten kon de avond beginnen en hopen we op een nieuwe gezegende dag morgen.

Leafs fan Martine en Martine